Sonu Hep Acı Hüsran

Artemio Franchi Blog'dan, efsanenin son maçına bilet kazanıp, gittim. O stada gitmemin yegâne sebebi, Ali Sami Yen'de olmak'tı. Yoksa bu soğukta deli meli dürtmedi beni. Ama, hani bir ilişkide hep aynı şey olur ya; "bir insanı kaybetmek istiyorsanız, onu çok sevin" temelinde ilerler her şey, işte o durum bizimkisi. Bu soğukta futbolcuların kara kaşına kara gözünün hatrına gitmedik. Kimse de gitmemiştir zaten. Götümüz dondu. Ne için ? Ali Sami Yen'e veda edelim. O yüzden.

Maç ile ilgili 2-3 cümle yazacağım. Gerisi zaten eski yazılarda ne yazdıysam o.

Kalede Ufuk Ceylan yok. Boş. Aykut Erçetin'i bile arıyor takım. Antrenörü Nezihi. Galatasaray'a "kaleci" ünvanına sahip olup da gelen herkes kalede iyi iken, "bir şeyler olabilecek bir kaleci" ünvanı ile gelenler, mal mal gollerle yakıyor takımı. Nedeni bu antrenördür...

Barış Özbek, futbol zekâsı olmayan bir arkadaş. Ronaldo hareketi diye bir şey var bilirsiniz (ben öyle diyorum), gerçek Ronaldo'dan bahsediyorum tabii ki, bacakları topun etrafında çevirmek hareketi, işte bomboşken bu arkadaş bu hareketi yapıyor ve bu hareketi yapıcak diye beyefendi, pas atmakta gecikiyor ve rakip hamlesini yapıyor. Durum 2-0 iken "no look pass" atıyor. Ceza sahasına gelen ortaya topukla vurmaya gayret ediyor. Barış da bu !

Batdal, zaten santrafor değil.

Adnan Sezgin ve her şey bir ekibin işi diye ortalarda gezinen ve Galatasaray'ın helvasını yememize sebep olan ismi lazım değil kişilerin Galatasaray'ı düşürdüğü durum ise 6+2+2 kontenjanı için kadroda 3 yabancı.

Yenilmek mesele değil. Sevdiğimiz için hastalanmak pahasına bir şeyler yapıyoruz, sıkıntılar çekiyoruz, üşüyoruz, titriyoruz, üşümemek için çay satan adamların yanında duruyoruz ama böyle sevdiğimiz dönüp dolaşıp bizim ağzımıza ediyor. Sevgi bu mu bilemem. Belki de budur. Evet evet bu.

Son olarak; siz hiç bir stadın ağlamasını duydunuz mu ? O kırılan koltukların çıkarttığı sesler, o stadın ağlamasıydı. Duyana...

1- Galatasaray Kalesi
2- Bir Kere de Rakip Atsın İlk golü
3- Hagi ve Galatasaray