Türk Futbolunun "Ziya"lık Sendromu

Ziya'yı tanırsınız. Neşeli Günler filminde Şener Şen'in oynadığı muhteşem karakter. Her sahnesi bir efsane, bir ayrı hikaye iken, aslında kişilik olarak, yaptığı iş olarak hiç bir şey değildir. İşleri belki yapmıştır ama abartmanın kralını kesinlikle... Aynı Türk Futbolu gibi.

Dünya'nın hiç bir yerinde, A Milli Futbol takımı tarihinde çıktığı ilk resmi maçından itibaren, oynadığı bir grupta tek bir seferlik dahi olsa lider bitirememiş olmasına rağmen, 2 sene içerisinde Dünya 3.lüğü, Avrupa 2.liği olan ve bunları şampiyon olan takıma kaybederek yaşayan bir ülkenin olduğu bir grupta, 2.liği başarısızlık sayıp, "en az liderlik" sloganı ile yola çıkmaz ! Tekrar söylüyorum. Çıkmaz !!! Çı-ka-maz !!!

Gerçekçilik, futbolun en fazla ön planda olması gereken maddesidir. Mesela; Dünya üzerinde hiç bir takım şu an Barcelona karşısında kora kor oynayarak, topa Barcelona'dan daha fazla sahip olarak maç kazanamaz. Mümkün değildir. Koskoca Mourinho bile ilk maçta %29-%30 civarında topa sahipti Barça'ya karşı. Çünkü, en büyük sıfatı ile anılmasına rağmen, gerçekçi bir isimdi. Takımı Barça'dan iyi değildi. O da Barça'yı bozarak, kötü bir oyun oynaması için uğraştı. Biz, bu gerçekçiliğe asla erişebilen bir futbol ülkesi değiliz. Bu durum şu an daha da fazlası ile devam etmekte. İnatla da sürdürülüp, yerleştirilmek istenmekte.

Bir ülkenin futbol basınının; "O mevkii de oynayan adamdan en az 30 tane bulurum" cümlesini bir futbolcu için kurması, tam anlamıyla "hakarettir". Futbolcuya küfür etsen, daha az koyar. Daha da beteri, bu söz, asla ama asla sorgulanan bir söz değildir. Tartışılmaz. Konuşulmaz. Ama futbolcunun, futbolun izleyicisi ve taraftarı olana hakarettir. Yönetimine hakarettir. Önümüzde bu sözün sorgulanması için bir durum söz konusu olduğunda da bu söz açılmaz. Mesela; 2 tane sol beki sakatlanan bir ülkenin, "Insua'dan 30 tane bulurum" cümlesini kuran yorumcularına rağmen, sağ bekte bile neler çektiği gün gibi açık olan Sabri'ye sol beki, hem de Almanya maçında vermesi, korkunçtur. Evet. Korkunç. "Cana'dan 30 tane bulma meselesi" ve Aurelio çıkınca oluşan durumumuz da var örnek olarak verilebilecek.

Dünya'nın bir çok takımından iyi olma meselemiz de var. Değiliz. Kendimizi "dev aynası"nda görüyoruz. Beraberlik denilen şeyi bir hakaret olarak algılıyoruz. Biz, Belçika'yı saf dışı bırakıp bu grubu 2.olarak bitirmesi gereken bir ekibiz. Bu başarısızlık değildir. Katıldığı turnuvalara baraj oynayarak, zor bela 2.liklerle katılan bir ülke olarak, hayatımızda liderlik görmememize rağmen, hâlâ liderlik dışındaki durumları başarısızlık olarak görmekte üstümüze yok. Kadroda oynayan oyuncuyu bile yurtdışına yollayamıyoruz.

İngiltere'de sadece tek futbolcumuz var. Oynamıyor. Bırakın oynamayı kadroda yok.

Almanya'ya transfer olarak gönderdiğimiz, Milli Takım seviyesinde son adam Ümit Özat. Oradan katılanların hepsi Almanya'da yetişme futbolcular.

Fransa'dan tek adam Mevlüt. Tek transfer Hasan Kabze. Birini biz oynatmıyoruz. Birini de çağırmıyoruz.

Hollanda'da Sinan Kaloğlu var. Nerelerde bilmiyorum.

İsviçre'de Çağdaş Atan var. Banko oynayan nadir isimlerden. Çağırılmıyor.

İspanya'da Mehmet Topal var. Çağırmıyoruz !

Rusya'da Gökdeniz var. Barça maçında da oldukça iyi oynuyor. Çağırmıyoruz.

Belçika'da Sinan Bolat var. Seçmediğimizden bırakmak istiyor.

İyi bir takımız evet. Bu bir gerçek. Çok iyi bir takım değiliz. İyi bir 2.torba takımıyız şu sıralarda. 1.torbadaki ülkelerin kolay kolay istemeyeceği, diğer torbalardan gelenleri saf dışı bırakabilecek bir ekibiz. Onu da içeride 4, dışarıda 5 atarak yapamayız. 1.torbada yer alan ekiplerden de zayıflayan, bir durgunluk yaşayan, yeni nesil çıkartmakta sıkıntı yaşayan ekibin yerine dahil olabilecek bir ekibiz. En önemlisi, yerimizi, durumumuzu bilmeliyiz. 2.lik bizim gibi bir ülke için asla ama asla başarısızlık değildir. Bu zamanlarda da olmamalıdır !